Tranen en verrassingen

Koen en Bas zijn er! Met hetzelfde vliegtuig waarmee Geertje om 5 uur 's nachts (2 uur opstaan!) terugvloog naar Amsterdam landdenKoen en Bas om 5 uur 's middags in Tbilisi. Boven het wolkendek hadden ze gevlogen en op Georgiscg gebiedeen reusachtige besneeuwde berg gezien, dieboven de wolken uit priemde. Nee, niet de Ararat van Noach's ark, maar waarschijnlijk de Kazbeg (5047 m), de 3e hoogste berg van Europa. Glimlachend liepende jongens (zo noem ik ze nog steeds) met hun fietsingepakt in dozen tussen de glazen deuren in de aankomsthal mij in de armen. Daar stond het minibusje van Gotsja al om ons op zijn vrije zondagmiddag naar ons adres in Tbilisi te rijden.

Over kinderkopjesstraten - onder platanen door met kleine winkeltjes aan weerszijden - leverde hij ons af bij het hotelletje in een armoedige wijk, maar welmidden in het centrum. Snel bagage in de kamer droppen en direct Tbilisi verkennen. Stappend over open putdeksels komen we iop het centrale plein met de gouden St.Joris met de draak op een 30 meter hoge zuil. Koen en Bas verbazen zich over de mooieGeorgische patriciershuizen, het uitzicht op zoveel kerken met gouden daken, de grote verscheidenheid van architecturenen de beeldengroep van dolle Georgische/Breugheliaanse dansers.

Op het trottoir lopen we tegen een vrouw met 'e'en oog, die ons aanspreekt. Ingebrekkigengels en met veel gebaren vertelt ze over de man die haar deze week verlaten heeft met al het geld en niet zit ze met haar zoontje, die om haar heen drentelt. Toen ikhaar een briefje van 20 lari (ca 8 euro)in de handen drukte, barste ze in tranen uit , vloog meom de nek en kuste ze me. Het zilte nat druppelde over mijn kraag.

In een zijstraatje zien we zowaar een Ierse pub. Een Ierse pub In Georgie? Jazeker. Natuurlijk bestellen we geen Guinees maar het Georgische Katanaki en Argo bier. Tot mijn verrassing zie ik plotseling Thomas, de Oostenrijkse fietser dieik onderweg met Geertje al 2 x tegengekomen was, de ene keer door en door druipend nat en de andere keer helemaal opgedroogd in onshotelletje. En nu was het net terug vaneen rondtour door Azerbeidjan. Tsjakka! Alslangeafstandfietser was hij tot Uzebkistan gekomen en bleek een goede partij voor Bas, die al doorNepal, Pakistan en Thailland heeft gefietst. Tja, bij sommige families zit het in hun bloed....

En laten we nu, op zoek naar een Georgisch restaurant, pardoes tegen een Chinees aanlopen. Een Chinees in Georgie? Jazeker. Met ivoren eetstokjes en porceleinen soeplepels moeten we constateren dat de Chinese kok hier zeker nietonderdoet voor die in Nederland.Ondertussen bespreken we welke route we gaan nemen. En onseindpunt wordt .... zo dicht mogelijk bij de Kazbegi! De berg die Koen en Basvanuit hun vliegtuighadden gezien. O, wat hebben we er zin in!

Foto's in aantocht

Gotsja - wat een chauffeur!

Heel anders dan de Nederlandse chauffeurs zijn de Georgische. Lees maar eens verder. De onze heet Gotsja en staat voor ons in als een rots in de branding, een licht in de duisternis, een pleaser in optima forma. Klein manneke, flikkerende ogen, zwarte krullende haardos, zwarte stoppelbaard van enkele dagen, stevige haardos op zijn armen, een vertederende glimlach, maar als hij in discussie gaat zo fel als een leeuw. Dan komen zijn Georgische gesprekspartners niet van hem af! Bij de Rozenrevolutie stond hij vooraan. Als hij lacht, slaat zijn stem over en stroomt het bloed naar zijn wangen en neus. Engels spreekt hij op z'n staccato's en soms moet je hem helpen, zoekend naar een woord dat maar niet wil opduiken.

Hij kan onze gedachten lezen, zo lijkt het soms: nog voor we bij een mooi uitzicht 'fotostop' hebben kunnen zeggen, heeft hij al op zijn krachtige remmen getrapt en spatten de steentjes langs de weg in het rond. Heel blij is hij met die stops onderweg, want hij rookt als een ketter, maar niet in zijn auto.Dat kun je gasten niet aandoen. Zoals elke goedgeaarde Georgier drinkt hij zeker 1 liter wijn per dag, maar pas als we in het volgende guesthouse zijn aangekomen. Daar wordt hij ontvangen als ware hij een zoon. E'en keer toeteren is genoeg en de gastvrouw stormt naar buiten. En net zo hartelijk worden ook wij ontvangen.

Gotsja wil alles voor je doen. Overal waar wij naartoe willen rijdt hij ons heen, kloosters hoog op een berg, grottensteden in een bijna vertikale wand uitgehakt, zwavelwaterbronnen, proeverijen bij wijnboerijen, diep weggestopte kluizenaarsgrotten, hij rijdt er ons probleemloos naartoe - het liefst over moeilijke, hobbelende paadjes vol gaten, met grandioze uitzichten op diepe dalen en besneeuwde bergen. E'en kik van ons is al voldoende voor actie.

Het meest verrasend zijn de picknicks die hij onderweg organiseert. De leukste plekjes weet hij te vinden. Daar spreid hij een kleurrijk tafellaken uit, met daarop al het brood, kaas, vlees en zoet dat hij onderweg in piepkleine dorspwinkeltjes langs de weg gekocht heeft. Gisteren zaten we aan een heuse picknicktafel in een bos. En wat voor een tafel. Het hout was al grijs en vol spleten. Op 'e'en hoek moet een forse koe of olifant gezeten hebben, want het blad helde zo flink, dat de spullen er nog net niet afrolden. Heerlijk is dat.

Hij heeft ons ook uitgenodigd bij hem thuis. Trots als een pauw stelde hij zijn vrouw Gatuma voor en zijn zoon en dochtertje. We kregen natuurlijk wijn of koffie, whatever we want, aangeboden. Ik zie dat een Nederlandse chauffeur nog niet doen. Zij waren heel blij met gasten als ons, en dan ook nog uit Hollandia! Als herinnering drukte Khatuma Geertje een klein icoontje in de hand. Die zal ons vast en zeker verder op onze reizen beschermen.

En nu heeft Gotsja zich ook nog op onze Sponsorfietstocht gestort. Hij weet precies: waar de wegen goed of slecht zijn, waar aggrgessieve honden loslopen (heel belangrijk om te weten!), waar de weg tijdelijk afgesloten is, etc. Ik dacht eerst zelf naar overnachtingsplaatsen te moeten zoeken. Maar Gotsja weet adresjes, en..... belt gelijk op of rijdt ernaartoe en belt aan om ons vast eventjes voor te stellen. Hij is onze perfecte organizer en hij dat het allemaal voor nop. Gewoon omdat hij er lol in heeft!

Wij hebben een chauffeur gevraagd die ons zou rondrijden, geen gids, geen organizer, geen onderhoudende reisgenoot. Maar we kregen Gotsja, een rasechte Georgische chauffeur. We kregen een echte vriend!

Tbilisi - verrassende stad

Tbilisi is dus het startpunt van onze Sponsorfietstocht en ook van de verkenningstocht die ik met Geertje aan het maken ben. Ooit van Tbilisi gehoord v'o'or de Georgisch-Russische oorlog? Ja, misschien van de Rozenrevolutie die Saakasjvili aan de macht bracht. Maar hoeveel meer is Tbilisi, als je hetzelf gaat zien?

Heel veel meer! Klein Parijs zou je het kunnen noemen, maar dan welKlein Parijs tussen heuvels en besneeuwde bergen. De Mtkvari-rivier komt door een ravijn aangestormd en boven op de kliffen is Tbilisi gebouwd, 15 eeuwen geleden, vredig, bevallig en mooi.

De Georgische Champs Elysee munt uit op het Plein van de Vrede, waar we in het midden - boven op een 30 meter hoge zuil - zien hoe een fiere gouden St. George (Joris) de draak verslaat, Met zijn gouden speer doorboort hij het hart van de draak. Een echte Colomb de Triomphe.

Verderop zien we, achteloos langs de weg, een dolle beeldengroep: een stuk of tien uitbundige Georgiers dansen en springen op z'n Breugheliaans in de rondte - waarbij een van de vrouwen eens stevig in de billen wordt gepakt. Ook dat is Georgie. Levenslustig en gepassioneerd.

Maar ook heelreligieus. We beklimmen de heuvel waarop een burchtruine staat. Maar liefst 16 kerktorens tellen we om ons heen. Bij elke kerk zien we iedereen3 x een kruis slaan bij het passeren en in het weekend staan de kerken bol van de mensen, vooral ook jonge mensen. Mooie byzantijnse kerken zijn het, vol met prachtige fresco's op alle muren. Over dit kleurrijk geheel werd in sommige kerkeneen spierwitte kalklaag gesmeerd, omdat de Russen nu eenmaal meerhieldenvan iconen. Maar na de onafhankelijkheid van Georgie ontroeren ze weer de toeschouwer- expressieve, levendige taferelen uit de bijbel.

Over Russen gesproken, die vielen in 1921 Georgie binnen, ompas 70 jaar later weer te vertrekken. Vanuit de hele Sovjet-Unie kwamen mensen naar Tbilisi, de heerlijke stad aan de overkant van de Kaukasus. Russisch was de voertaal van de mensen die het te zeggen hadden en alle teksten stonden in het Russisch. Niets daarvan vind jenu terug. Alles staat intwee talen: in het wonderlijk krullendeGeorgische schriften in het Engels. Dat laatste wordt echter nog maar mondjesmaat gesproken of heel gebrekkig.

Criminaliteit? Die is sinds Saakashvili met wortel en al uitgeroeid. Tot laat in de nacht lopen vrouwen zonder enige angst door de straten. Het is er veilig. Ook de corruptie is aangepakt. Het hele politiekorps vervangen door goed opgeleide mensen. Dat vindt iedereenDE grote verdienste van Saakashvili, hoe ze ook verder over hem denken..

Kunst bloeit in Tbilisi als bloemkolenin een moestuin. We tellen16 theaters in de stad, een schitterende opera in moorse stijl en mooie, volledig gerestaureerdeArt Nouveau-gebouwen. En die lelijke sovjet-woonblokken? Die staan allemaal in de buitenwijken. Het centrum is zoals het altijd was: historisch en knus -geen enkel gebouw hoger dan 3 verdiepingen. Behalve die kerken dan. Kinderkopjesstraten lopen nog schuin omhoog. Ook smalle steegjes, waarvan we moeten zeggen, dat de woonhuizenwel iets meer dan een opknapbeurt nodig hebben. Daar wonen de oude mensen die van een minimaal pensioentje moeten leven. Armoede tiert nog welig.

Al met al vinden we Tblisi - ondanks die vreemd klinkende naam en de voor ons onbegrijpelijke taal - een echte Europese stad. En zo voelen de Georgischers, die wij spraken, het ook. Hun buren - Turken, Armenen, Azeri's enRussen - staan verder van hun af dan Italianen, Fransen en Nederlanders. Als je zegt dat je uit Nederland komt, flikkeren hun ogen op. Aaah! Hollandia! Maar het meest verbonden voelen ze zich met de Polen, ook zo diepgelovig (orthodox of katholiek, dat maakt niet zoveeluit), ook in de geschiedenis zo vaak onderdrukt (net als in Georgie: door Turken, Perzen , Mongolen en Russen) en ook zo door en door trots op hun land. Hoe vaak de mensen die wij spraken het over de vliegramp bij Katyn hadden, is niet te tellen. En iedereen weet zeker dat die Poetin daar achter zit.

Tbilisi, ooit gelegen aan de Zijderoute, 15 eeuwen oud, nu met 1,5 miljoen inwoners de grootste stad en het hart van de Kaukasus, en ook de mooiste. Voorwaar, een prachtige startplaats voor onze Sponsorfietstocht!

Op de tv - bij sneeuwlawine.

Bas en vooral Koen staan te popelen om zich bij hun vader John aan te sluiten voor de Sponsorfietstocht. Bij 'Avondje-Uit' denken ze terug aan hun oma die de laatste jaren in Kanidas heeft doorgebracht. En als je dol bent opfietsen in het hooggebergte,zoals zij, dan zit je in Georgie welgoed. Vergelijk hetmet Zwitserland of Oostenrijk maar dan hoger EN lager, De topis op 5047 meter: deKazbeg,de 3e hoogste berg van Europa,en het laagste punt is op 0 meter.Jazeker, hetis de Zwarte Zee, de zee waarover de Grieken - Jason met zijn Argonauten - voeren, op zoek naar het Gulden Vlies. En dat vonden ze in ... Georgie. Wat voor ongelooflijk mooievoorwerpen van goud de Georgiers in de 6e eeuw voor Chr. al maakten,kun je nuzien in het museum in Assen. Toen we in Tbilisi het Nationaal Museum wilden bezoeken, was hetgesloten vanwege herbouw: de halve collectie was verhuisd naar Assen!

In het bergachtige Georgie - met4,5 miljoenmensen in een gebied2 x zo groot als Nederland -zijn er niet zo bijster veel wegen.Voor onze fietstocht hebben we de keus uit twee routes. De ene is landschappelijk super, maar er zijn bijna geenB&B'senhet stikt er - zo hoorde ik van een collegafietser die ik tegenkwam - van joekels van honden dieminutenlang aggresief achter je aan zitten te blaffen.Zeer avontuurlijk! De andere route is zonder blafbeesten en gaat ook nog hoger, naar de Kazbeg, maar dan beland je wel midden in de sneeuw,

Op onze verkennigngstocht voor de 2e route stonden we - omringd door sneeuw - plots voor een wegversprerring. Een sneeuwlawine was de oorzaak. Die had zelfs een auto van de weg meegesleurd het ravijn in, met inzittenden, zo hoorden we van die vrachtwagenchauffeurs. Diestondendaar al een dag en nachtte wachten. Onmiddellijk kregen we een stevig glaasjewodka in de handen geduwd en er werdop z'n Kaukasischgeklonken. Heel gezellig werd het,.

Maar er zatenook een stel journalisten in auto's, op nieuws te wachten over de reddingsactie. En als dat nieuws er niet is, wat doe je dan? Dan neem jeargeloze toeristen bij hun kladden en vraag je wat zij er van vinden. En ik was een echte toerist, met zo'n gebreid, groen, tonvormig hoofddeksel op mijn kop, vol met roodwitte Georgische kruisen (' I love Georgia' ontbrak er nog maar net aan), gekocht als een gek souvenier, maar nu zeer welkom in die kou.Met 3 microfoons onder deneus en 3camera's van verschillende zenders op Geertje en mij gericht, vertelde ik dat we erg met de bedolven mensenonder de sneeuw te doen haddenen hoopten dat ze snelzouden worden bevrijd.

Twee uur later zagen we op de Georgische tv -tussen de nog net niet verkleumde vrachtwagenchauffeurs - twee Bestenaren, die hun verhaal vertelden. Opgewonden belde de vrouw van onze chauffeur, die ons een dag tevoren bij hem thuis had uitgenodigd,ons op. We moesten direct de tv aanzetten.En vandaag, nu we al honderden kilometers verder zitten in een heel andere streek, werd ik aangesproken door een man. Hello! Where do you come from? You was in Kazbegi! Hoe weet u dat nu? You was withwife inKazbegi on tv! Hij herkende mij aan die gekke, gebreide, groene pet op mijn kop natuurlijk.

Aankomst in Tbilisi: Presidentsvrouwe als sponsor van Avondje uit

Tbilisi blijkt een prachtige stad. Maar een afspraak, die de first lady van Georgie, Sandra Roelofs, in het vliegtuig naar Tbilisi voor ons gearrangeerd heeft met haar ouders; die laten we niet lopen. Ik bel het opgegeven nummer van Eduard Roelofs. Hij is blij verrast en stelt voor dat we elkaar 's avonds ontmoeten in een hotel aan het Vredesplein. En zo stappen wij vanuit ons simpel 2-sterrenhotelletje over de kinderkopjes, onder moeders paraplu de waterplassen ontwijkend, naar het meest luxueuze hotel van Tbilisi: Courtland Marriot, het welkome toevluchtsoord van alle politici en diplomaten. Eduard en zijn vrouw blijken heel hartelijke, gezellige en sportieve mensen. We praten wel een uur lang, ook over onze fietservaringen, totdat......

Daar verschijnt Sandra ten tweede male voor onze neus. Ze heeft net een interview met een journaliste in hetzelfde hotel achter de rug. 'Leuk dat jullie elkaar gevonden hebben' zegt ze. We vertellen nog over de sponsorfietstocht en nemen afscheid; het is al laat. Terug in het hotel staan we te popelen haar het rekeningnummer van Avondje-Uit door te mailen. Stel je voor: de presidentsvrouw van Georgie als een van onze eerste sponsors. Een beter voorteken kun je je niet voorstellen. Onze dag kan niet meer stuk....

Heenvlucht: Onverwachte ontmoetingen boven vulkaanaswolken

Met kloppend hart stappen wij, John en Geertje, in alle vroegte om 5.29 uur op de trein naar Schiphol. Nog harder kloppen onze harten als we de vertrekhal van Schiphol betreden voor onze verkenningsvlucht naar Georgie. Nog nooit zo snel naar het bord met alle vluchten gerend. Zuchtje van verlichting. Geen Delayed achter Tbilisi! Maar dat zegt nog niks. Gisteren hoorden we mensen vertellen dat ze zelfs toen ze al in hun vliegtuigstoelen zaten, te horen kregen dat de flight gecancelled was en ze weer rechtsomkeert moesten maken vanwege die vermaledijde vulkaanaswolken. Minister Eurlings heeft nu wel het luchtruim boven Nederland vrijgegeven , maar het aantal vluchten was dinsdag nog mondjesmaat. En nu, op woensdagochtend moeten wij dus vertrekken......

Vliegklaar zitten we onze stoelen. Tergend langzaam taxiet het vliegtuig over de startbaan en........ stopt! Reeds horen we de stem van de gezagvoerder in onze oren ' Sorry mensen, maar we moeten terug.' Maar plotseling maakt het toestel vaart en schiet als een katapult het lege luchtruim in. We kijken elkaar vol opluchting en blijdschap aan. We zijn dus echt op weg!

Met fiets. En ook dat had niet veel gescheeld. We hadden al het minimale aan bagage meegenomen want de fiets zou kosten: 10 euro per kilo boven het max. bagegewicht inclusief fiets. Die bleek na weging 16 kilo zwaar. Valt mee; dat wordt 40 euro bijbetalen. Bij de balie van Georgian Airlines aangekomen trof ik een potige dame: 160 euro. Watblieft? 160 euro. Ik protesteerde, praatte als Brugman, maar ze was onvermurwbaar. In zo'n geval moet je je boosheid onderdrukken. In een flits zei ik dat we waren uitgenodigd door de presidentsvrouwe van Georgie, Sandra Roelofs. Dat bleek een gevoelige snaar te raken! Ze deed er glimlachend 80 euro af. Ieder de helft. Er begon mij iets te dagen van de Georgische aard......

Een doodgewone vlucht naar Tbilisi, dat willen we nu. Maar normaal zou het niet worden.......

Dat begon al met de Georgische man naast ons, die Nederlands bleek te spreken en zelfs 3-voudig judo-kampioen van Nederland is geweest. Veel gepraat met hem, maar toch vooral Georgische woordjes en zinnen van hem geleerd. Hoe je hallo, goedemorgen, dankuwel en totziens zegt ,maar ook: 'Weet u waar wij hier ergens kunnen slapen vannacht?'

Ook apart was de ontmoeting met Nico de Borst, een paar stoelen verder. Die bleek al enkele jaren projecten met een goed doel te organiseren, zoals voor voetbaljongens in Afrika. In Georgie had hij met zijn stichting Breath een tehuis voor verwaarloosde weeskinderen gebouwd en bemand. En nu vloog hij erheen voor de opening van...... een tehuis voor oude mensen met gebreken! Geen Avondje-Uit dus, maar Alle-Dagen-Binnen kun je zeggen. Toeval? Wie zal het zeggen.....

Maar het allebijzonderst op deze vlucht was de ontmoeting met........ de first lady van Georgie, Sandra Roelofs herself. Natuurlijk zat zij in de Business Class, maar ook deze mensen moeten ooit naar het toilet, en dat is achterin het vliegtuig. Het toestel was half leeg, dus snel posteer ik mij op een strategische plaats. Bij het verlaten van het toilet open ik met 'Goedendag, mevrouw Saakashvili, wat heb ik van uw vader toch goede tips gekregen voor onze fietstocht in Georgie!'. Dat klopte inderdaad: ik had gelezen dat haar vader Eduard een fervente fietser is en ook in Georgie al menig tochtje had gemaakt. Ik had hem opgebeld in Terneuzen en hij had mij waardevolle tips gegeven. Sandra reageert enthousiast. ' Wat leuk dat u mijn vader kent. Hij is eergisteren nog van Tbilisi naar Ananuri gefietst in 2 uur'. 'In 2 uur? Maar dat kan helemaal niet, zo snel!' En zo ontspint zich tussen ons een geanimeerd gesprek van wel een kwartier. ' Toevallig is mijn vader morgen in Tbilisi. Hier is zijn telefoonnummer. U moet maar eens een afspraak met hem maken.' Uiteraard vertel ik haar ook van het doel van onze fietstocht, wat haar zeer bevalt, en zij wenst ons heel veel succes toe.

Zo landt het vloegtuig in Tbilisi. Op 1 mei komen Koen en Bas ons nagevlogen en begint de sponsorfietstocht. Met mijn vrouw Geertje ga ik eerst alles verkennen. Met de zegen van de presidentsvrouwe van Georgie over ons heen, stappen we het vliegtuig uit en Georgie in. Het gaan vast hele fijne dagen worden, de komende 3 1/2 weken!.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op onze reislog!

Op 1 mei2010 springenwij, John Peeters en zijn zoons Koen en Bas, op onzezadelsom een sponsorfietstocht te ondernemen voor het project ' Avondje-Uit' in Best. Wij doen dat in het verre Georgie, het land waar zoveel 100-jarigen wonen, en waar wijonze beste krachten gaan meten op de flanken van deKaukasus! Want de Alpen en de Pyrreneeen, diekennen Koen en Bas al als hun vestzakje. Maar de Kaukasus...... Dat is heel andere stuff! Ook voor John een zeer uitdagendeonderneming, zo vlak voor zijn 65e.

Maar als het voor zo'n goed doel is als Avondje-Uit, dan rijzen onvermoede krachten hoog! Hopen we.We mikken eropdat onze sponsorsguller zullen zijn, naarmate de prestaties hoger en de daden driester zijn. We zullen (moeten) gaan trappen als gekken om die geplande 800 kilometer omhooog en omlaag - maar vooral omhoog - te halen. En om het nog spannender temaken hebben we vantevoren geen overnachtingsplaatsen geregeld. We hebben namelijk gehoord dat Georgiers, vooral de bergbewoners, zeer gastvrij zijn. Heel makkelijkin het aanbieden van eten, drinken - vooral veel drinken, die overheerlijke Georgische wijn - en ook van onderdak. We nemen dusgeen tentjes mee! We zijn zelf ook erg benieuwd of ons plannetje lukt., Het wordt in ieder gevalecht avontuurlijk.!

Je kunt ons sponsoren met 2, 4 of 6 cent per kilometer, maar meer of minder is ook van harte welkom, op de girorekening 2779162 van de Algemene Hulpdienst Best

Speciaal voor onze sponsors gaanwij regelmatig op deze reisblogverhalenschrijven over onze inspanningen en avonturen.Zo blijf je op de hoogteen zul je merken dat je sponsorbijdrage echt de moeite waard is.Van eind aprilzul je hier dan ook geregeldnieuwe verhalen en foto's vinden en via de kaart weet je altijd precies waar we onsbevinden in Georgi'e en waar we in de Kaukasuszijngeweest.

Meer informatie over onszelf en het project Avondje-Uitvind je (straks)in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Wij zien jegraag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met onsmeereist!

Groetjes,

John, Koen en Bas