Twee pillen maar, een grote zwarte en een kleine witte, en Koen was weer helemaal Koen! Zoals verwacht recupereert hij net zo snel als een Georgier liters wijn kan drinken. Dat zouden we nog gaan ervaren vandaag.

Deze dag brengt de fietstocht ons over de 'Military highroad', de enige weg die de Kaukasus doorkruist, ooit aangelegd door de Russen om de Georgiers te helpen tegen het Turkse gevaar. En nu.... tja, de geschiedenis kan raar lopen. Landschappelijk is deze weg echt een juweel. Steeds hoge besneeuwde bergen lonken om ons heen, naast ons een kletterende rivier die omtstuimig het Kaukische smeltwater afvoert. En diep onder ons soms het stuwmeer waar een oud fort nog net zijn torens boven water kan houden. Primitieve loopbruggen zorgen ervoor dat de dorpelingen met hun koeien ook aan de overkant kunnen grazen.

En deze week, dankzij het lawinegevaar verderop bij de pas, is de weg ook geheel vrachtwagenvrij. Heerlijk fietsen! Midden op de weg. Soms moeten we goed manoevreren om grote kuddes koeien heen (kijk uit voor de kalfjes, die een beetje in paniek dreigen te raken) geleid door herders te paard, cowboys dus, en voorafgegaan door paarden en ezels die de zware lasten dragen. Sjok sjok. Pastorale taferelen. Niks geen militair gedoe.

Plotseling koemen we door de plaats Nataktari! Koen juicht. De afgelopen dagen is hij erg van het Georgische bier gaan houden, en wel het merk...... Nataktari. Dan moet de bierbrouwerij hier zijn! Spontaan besluiten we de bierbrouwerij te gaan bezoeken. Die is snel gevonden. Het is een groot gebouw in felle kleuren blauw en geel geverfd. De gloednieuwe, in de zon glinsterende destileertorens (of hoe zoiets heten mag) steken boven alles uit. Imposant. We tikken op het loket bij de werknemerspoort en proberen duidelijk te maken wat we willen. Jammer, het feest gaat niet door. Maar toen ik zei dat we uit Hollandia komen, ging de portier de directie bellen, Wachten, verwachten. Ja, het mocht! Maar alleen als we de documenten kunnen overleggen. Documenten? Paspoorten? Nee, documenten van de Nederlandse ambassade! Nou, dat is niet zo 1-2-3 geregeld. Hartelijk nemen we afscheid. We weten nu tenminste hoe het moet. Misschien een volgende keer?.

Heel apart zou het onderkomen voor vannacht worden in het nietig dorpje Ananuri aan de rivier, waar we om 18.00 aankomen. We hebben eigenlijk niks geregeld. Hoe kom je dan aan een lekker bedje voor de nacht en voedzaam avondeten? Dat is in Georgie geen enkel probleen. We stoppen bij de enige kruidenierswinkel die Ananuri rijk is en houden onze handen gevouwen tegen het zijwaarts gebogen hoofd. Direct chartert de vrouw achter de toonbank een van de mannen die buiten staan de kletsen en die brengt ons binnen 2 minuten (dat is pas snel!) naar het huis, dat een fantastisch guesthouse zou blijken te zijn

Breed lachend en met uitgestoken armen komt een ouder vrouwke met twinkeloogjes en gehuld in een bloemetjesjurk op ons af. Lea heet ze en ze wil ook direct onze namen weten, waarmee ze ons de hele avond blijft aanspreken. Wij komen uit Hollandia. Prachtig! Sandra Roelofs! en ze steekt een duim in de lucht. Lea is getrouwd met Sardion en het paar is kinderloos (Lea kijkt wat beteuterd).Maar dat bracht haar wel op het idee voorbijtrekkende reizigers te verwelkomen en een flink te verwennen.

Terwijl wij verrukt rondlopen door de fruitboomgaard met een zee van boterbloemen, tovert Lea een heerlijke maaltijd op tafel (wij vroegen alleen maar een kopje thee): brood, kaas (zelfgemaakt van hun enige koe Berella) , thee, perzikenjam (uit eigen boomgaard), eierkoek en.......... een hele grote glazen kan, gevuld met wijn (ook al zelf gemaakt). En kijk, daar komen de appeltjes en de petroesjka (nee, geen Russisch danspoppetje maar peterselie). Dat alles wordt geserveerd op onze eigen terrasje met uitzicht op de frisse tuin, de rivier en de bergen aan de overkant.

Maar voor we iets eten moet er eerst goed geklonken worden! Op de vriendschap tussen Hollandia en Sakartvelo (zo noemen de Georgiers hun eigen land), zegt Lena. ' Gaumarjos!' (= proost, maar letterlijk vertaald: Aan ons de overwinning) en ze giet in 'e'en keer het hele glas wijn achterover. Haar man ook al. Zo doen ze dat in Georgie. Het is rose-achtige wijn, dus het drinkt heerlijk weg. Het wordt erg gezellig, grappen over en weer. Tjonge, jonge wat moeten we vaak klinken! En de wijn werkt uitstekend als spraakwater, ook al verstaat Lena geen woord Engels. We eten, drinken en genieten, bij een Georgische familie thuis. Wat een ontvangst, wat een avond! Georgischer dan dit kunnen we het ons niet voorstellen.........