Bas haat fietsen in regen en kou. De 1e fietsdag was voor hem al een lijdensweg. Hij weigert pertinent een regenjack aan te trekken. Wij noemen het 'regenfobie'. Een latijns woord is er nog niet voor. Het is zoiets als pleinvrees en Bas lijdt eraan, net als vele andere mensen. Maar we zitten nu hoog en niet droog in Signaghi. Het giet. Waterstralen kletteren vanuit de dakgoten op de kinderkopjes. Onze planning is strak. Maar Bas wil niet verder. Ai ai. Wat nu? Er zijn geen busjes in Signagi die ons zouden kunnen vervoeren. Maar wel in Tsnori, onder in het dal. Bas overwint zichzelf. We stappen op de fiets naar Tsnori voor een busje. Bas zonder regenjack.

Wat anders een zoevende afdaling zou worden, wordt nu behoedzaam manoeuvreren tussen honderdenwaterplassen (onder een plas kan een diepe kuil schuil gaan). In Tsnorie aangekomen, blijkt geen van de bussen of taxi's in staat te zijn 3 fietsen + 3 fietsers te vervoeren. Wel boven op het dak gestapeld, maar dat vertrouwt Bas niet.Het regent gelukkigal wat minder. Dusbesluitenwe gezamenlijk toch op onze pedalen te stijgen. En daar zouden we geen spijt van krijgen. Al spoedig breekt de zon door, en zelfs de blauwe lucht. De kaarsjes die Paula voor ons opgestoken heeft, beginnen te werken! De druivenstruikjes lijken direct veel hoger, de wegenkuillozer. En in alle dorpjes waar we doorheen fietsen stromen de mensen hun huizen uit, vooral de mannen.

Om de 100 meter zien weeen groepje mannen op een bankje zitten kletsen. En ze juichen ons enthousiast toe. Handen in de lucht, roepen ze allerlei kreten diewijniet verstaan, maar die wel dediverse Georgische variantenvan 'hup hup' zullen zijn. Als ze ons iets vragen, weten we ondertussen dat 'Hollandia' het goede antwoord is.Dan moedigen ze ons extra aan. En als je afstapt. wordt je direct midden in hun kring opgenomen. Ze slaan de armen om je heen en je moet het spelletje domino, dat hier heel populair is, meespelen. Of trick-track. Met de paar zinnen Georgisch die ik geleerd heb, oogst ik veel succes. Heel vermakelijk is het vragen naar de leeftijd; danblijken er net een paar een jaartje ouder of jonger te zijn en dat geeft heelhilarische reacties. En als je zegt dat je Georgie het mooiste land ter wereld vindt, ja dan willen ze je niet meer laten gaan. Het grappige is, dat ik ze niet meer als oudere Georgische mannen zie, maar als mijn leeftijdsgenoten, die toevallig in Georgie geboren zijn

Wat bij de vrouwen de leukste reacties oproept is, als je vraagt hoeveel kleinkinderen ze hebben, hou oud die zijn en hoe ze heten. Nee, een kandidaat voor Avondje-Uit zag ik er niet bij, bij de mannen. Het begrip eenzaamheid bestaat hier in deze dorpjes- geloof ik - niet. misschien wel onder de vrouwen?

Een bezoek aan Georgie is onmogelijk zonder een wijnkelder gezien te hebben. Die vind je met bosjes. Maar geeneen is zo mooi als die van Nunu, ons aanbevolen door onze hospita Nana en haar dochter Nino.De wijnkelders zijn heel anders dan die in Europa. Je ziet in een wijnboerderijop de vloer tientallen ruwe, ronde, platte stenen. Dat blijken deksels te zijn voor de keramische vaten eronder. Daarin zit de wijn te rijpen, intientallenondergrondse vaten - van opeenvolgende jaren. Tegen de achtermuur over de volle breedte is een grote stenen bak waar mannen en vrouwen met hun voeten de druiven staan te pletten. Het sap stroomt er dan via schuine gootjes uit.

Bij Nunu bevindtdeze wijnkelder zich in een apart gebouw middenin een weelderige groene tuin en kunnen groepen bezoekers de Georgische wijn proeven in met wijnranken overgroeide stalletjes. Voor ons had ze nu echter in de wijnkelder zelf een grote brede tafel gedekt voor flessen wijn, brandende kandelaars, koperen siervaten, kunstwerk in glas, brood, kaas en plakjes worst.Wat een romantische opzet! We klinkenen drinken glazen verschillende wijnen.De rode Georgische wijn is veel zoeter dan bij ons en de witte veel sterker. Maar lekker....! Wij zijnde enige bezoekers en krijgen alle aandacht.We moeten onsecht inhouden, want we hebben nog 40 kilometer trappen voor de boeg....

Weer onderweg horen we plots aanhoudend getoeter en zien armen zwaaien door het raam van een auto die met gierende remmen stopt langs de weg. Daar komt Andriesje op ons af, haar man, dochter, moeder en haar Georgische familie. Koen en Bas hadden ze ontmoet op Schiphol en in het vliegtuig en gezellig met hen gekletst. Het wordt een hartelijk, onverwacht weerzien. Wat is Georgie toch klein. Slechts 2 x Nederland. De dochter staat spontaan haar wollen sjaal af, als ze ziet hoe hard ik aan het hoesten ben. Ik heb het flink te pakken, zogezegd. Goedgemutst en -gesjaald fietsen we verder.

Zo arriveren we, klimmend en dalend, in Telavi, de hoofdstad van Kakheti, maar eigenlijk een uit de kluiten gewassen, grootdorp. Het is door alle belevenissen van vandaag en door de afstand al bijna 20.00uur en schemerend donker. Alle guesthouses die in de Lonely Planet staan blijken gesloten of vervallen (mensen vertrokken naar Tbilisi?). Gelukkig hebben we een Georgisch boekwerkje met guesthouses en family houses. Op het einde van een zeer steile straat, tegen de bergen op, ligt het huisje van Vitale en Asmat. Als we binnenkomen weten we niet wat we zien. In een ruime zaal wentelt een statige donkerbruine, essenhouten(?) brede trap met sierlijke spijlenomhoog, alle vloeren hebben spiegelparket in prachtige patronen van donker en licht, de kasten enlampen zijn stijlvol en apart.We krijgen een kamer die je ook makkelijk aan de koningin kunt aanbieden. Een kostbaar Perzisch tapijt siertde muur achter hetkingsize bed, verfijndpleisterwerken een aparte kroonluchter het plafond.

Onze verbazing en opgetogenheid wordt nog groter als Asmat onsook nog een diner aanbiedt,nu's avonds na achten. Ze moet het nog klaarmaken, maar na een half uurgenieten we al van de lekkerste Georgische gerechten. Fantastisch!De voorkant van het huis is eenvoudig, maar van binnen is het als een kasteel en lopen de gastheer Vitali en zijn vrouw over van vriendelijkheid, behulpzaamheid en gastvrijheid.Wat is het toch heerlijk in Georgie te zijn!