Tjonge, jonge, wat een dag! De eerste dag al van onze fietstocht zou een dag worden vol ontberingen. Maar ook een beetje geluk. En het begon nog zo goed.

Op de fiets hadden we 's morgensde mooiste plekken van Tbilisi verkend, met alstoppunt: de burcht op een hoge heuvel langs de Mtkvari-rivier. De weg erheen vereiste opperste concentratie: meer dan 20% stijging, gladde kinderkopjes en glibberige modder. Maar als je dan hijgend boven komt, ligtheel Tblisi aan je voeten - en aan de andere kant een uitgestrekte botanische tuin vol hoge cypressen tussen het groene bladerdek en overal lichtpaarse seringen. Prachtig. Uit het heuvelkerkje tussen de vestingmuren klonken subtiele,byzantijnsegezangen. Heel mooi.Veel kerkgangers konden er niet in en stondenbuiten te luisteren via luidsprekers. Het was zondag, de topdag voor de diep-religieuze Georgiers.

Weer beneden hielp de vrouw vaneen piepklein broodjeswinketlje ons bij de keuze uit detientallen soorten gevulde broodjes. Onze fietsenoogstten veel belangstelling bij jong en oud. E'en man bleef eigenaardig langom de fietsen heenlopen, onderzoekend turen - naar de derailleurs, remmen en het licht. Toen weeen praatje met hem maakte -hij sprak geen woord Engels - bleek hijeen langeafstand fietser - tot Syrie en in gedachte al in Amerika. Graagwilde hij ons v'o'orfietsenop de moeilijke weg Tblisi uit, zei hij. En na 20 minuten washij terug van huis in vol wielerornaat en een puik fietsje. Tot aan de Airport heeft hij met ons meegefietsten daar stopte hij om onder een boom ons trotsenkele kleinoden uit zijn fietstas te laten zien, gewikkeld in doeken: twee houten drieluiken met religieuze taferelen, helemaal zelf uitgesneden. Prachtig. Hartelijk namen we afscheid van Djamar en fietsen verder de heuvels in, tussen groene weiden, grazende koeien en skeletten van fabriekgebouwen.

En toen gebeurde het....... Na een heuvel van 10 %. Eerst zachtjes, druppelsgewijs, daarna aanhoudend. Donkere wolken goten zich leeg, de een na de andere. Doorweekt beklommen we dehellingen; met toegeknepen ogen daalden we tegen de snijdende wind omlaag.Koen en Bas stoptenop elke heuveltop, waar steevast een bushokje of politiepost stond om eventjes te schuilen, wachtend op John, die zich met een op zijn 64-jarige leeftijd aangepast tempo naar boven hees. Na 50 km bereikten we eindelijk onze plaats van bestemming. Hehe.

Door dichte mist, waterplassen ontwijkend, kwamen we bij onsgetipte guesthouse.Maar het zogenaamde'guesthouse' bleek een somber hotel in de puurste sovjetstijl. Spartaans en heel basic. Tergend langzaam namhet enige personeelslid van dit hotel, een oudere dame, onze paspoortgegevens over. Wij stonden te popelen. Onderweg hadden we ons opgemonterd met de gedachte aan een heerlijk warme douche. Maar in het hele hotel was geen douche te bekennen, zelfs geen koude. Voor de persoonlijke verzorging was er een koude, kale, gemeenschappelijketoiletruimte met twee WC's van het type 'gat in de grond'. We kregen een donkerbruine pijplade-kamer waarin tegen elke wand twee bedden stonden opgesteld.We hadden geen keus en we waren kliedernat en het was koud. De verwarming in de kamer had het waarschijnlijk jaren geleden voor het laatst gedaan.

Toch vonden we een listige oplossing voor het vochtigheids- en temparatuurprobleem. Alle natte kleren uitgetrokken en dan opwarmen onder de dekens, met dikke kousen aan de voeten en handen.Mmmmmmm. Het lukte wonderbaarlijk goed! Het waren heerlijke, dikke, warmedekbedden. We begonnen er schik in te krijgen. Sommige mensen worden juist vrolijk in benarde stuaties. En kijk, daar kwam de vriendelijke oude dame al een gloeikacheltje brengen. Gezellig gloeide het roosterwerk op en maakte ons kamertje warmer en knusser.

We kregen trek in eten.Toen we het dametje vroegen om een restaurant noemde zeeen plaats, 20 km verderop. Maar we hadden geluk! Het plaatselijk Albert Heijntje bevond zichslechts 50 meter van ons vandaan en was open. En dat op de zondagavond om 7 uur! We pakten de lekkerste blikjes sardientjes, het verste brood,de dikste worst en een flink groot pak multidrink. Ze hadden er zelfs plastic bordjes, messen en lepels. En zo genotenwe - met z'n drieen op de grond zittend naast het gloeikacheltje,tussen de bedden -van een naar omstandigheden vorstelijke maaltijd. Blij waren we met de handigeoplossing die we gevonden hadden om indoorweekte schoenendie winkel te bereiken. Gewoon nieuwe droge sokken,daaromheen plastic boterhammenzakjes en dan in de sandalen.Wie half doorweekt is, moet slim zijn!

De rest van de avond vermaakte Bas zich met een spannenend boek, terwijl Koen en John niet ophielden met vader-zoonverhalen over de wederwaardigheden van het afgelopen jaar.Het werd nog een gezellige avond. Om 11 uur doken we definitief onder onzedekbedden om te genieten van een weldadige nachtrust. Tjonge, jonge, wat een dag!